پستها
امروز جنگ سرد جدیدی در دنیا
شکل گرفته است که طرفین درگیر آن دیگر دو ایدئولوژی سوسیالیسم و کاپیتالیسم
نیست, بلکه رقابت میان حکومت های اقتدارگرا و آزاد است. اما حکومت های
اقتدارگرا در شرایط وجود رسانه های همه گیر و شبکه های اجتماعی و افزایش سطح
آگاهی های سیاسی و اجتماعی شهروندان , مجبورند برای قدرت خود مشروعیتی
هرچند پوشالی بتراشند. این مشروعیت در قالب ناسیونالیسمی ارائه می شود که
می خواهد در برابر توسعه طلبی غرب از «استقلال» کشور پاسداری کند.
با گذشت دو دهه از فروپاشی شوروی شاهد این هستیم که بلوک قدرتی جدیدی در دنیا میان این کشورها در حال شکل گیری است که متشکل شده است از حکومت های سرکوب گری مثل حکومت پوتین(جاسوس سابق ک.گ.ب) در روسیه حکومت ایران و حکومت های تمامیت خواه باقی مانده ی کمونیسم مانند حکومت کره ی شمالی و کوبا. یعنی همانگونه که در دوره ی جنگ سرد پایبندی حاکمان کشورهای بلوک شرق به ایدئولوژی مارکسیسم_لنینیسم این کشورها را علی رغم خواست ملت هایشان در یک اردوگاه گرد آورده بود امروز نیز این فرمانروایان با ادعای رنگ و رو رفته ی «مبارزه با توسعه طلبی غرب» تلاش در تشکیل بلوک قدرتی در برابر جهان آزاد را دارند که می توان آن را "بلوک سرکوب گر" نامید.
هیچ ناظر منصفی نمی تواند منکر نقائص فراوان موجود در نظام های لیبرال دموکراسی و همچنین توسعه طلبی های نظام سرمایه داری شود, چه مثلا در خود آمریکا هم اندیشمندان برجسته ای در گذشته و امروز وجود دارند که منتقد جدی سیاست های این کشور هستند(یک نمونه بارز نوام چامسکی) اما مقایسه ای اجمالی در وضعیت حقوق بشر ,میزان تمایل به نظامی گری , شرایط اقتصادی و دخالت در امور داخلی دیگر کشورها میان "بلوک سرمایه داری" و "بلوک سرکوب گر" می تواند عمق فاجعه در کشورهای سرکوب گر را نشان دهد.
در چنین شرایطی آنچه که باعث می شود مردم شبه جزیره ی کریمه برای نظامیان روسیه فرش قرمز پهن کنند[1] و پرچم روسیه را بالای ساختمان های دولتی منطقه ی خود به احتزاز درآورند تنها و تنها "ناسیونالیسم" است.
در شرایطی که ده ها مزیت برای پیوستن اوکراین به اتحادیه ی اروپا و دموکراتیزه شدن این کشور وجود دارد جز تعصب هیچ گونه توجیه عقلانی برای ایدئولوژی به نام ناسیونالیسم در هیچ جای دنیا نداریم. شاید تا پیش از وقایع اخیر در اوکراین کمتر کسی در دنیا میان "نژاد روس" و "نژاد اوکراینی" تفاوتی قائل بود.
.........................................................................................با گذشت دو دهه از فروپاشی شوروی شاهد این هستیم که بلوک قدرتی جدیدی در دنیا میان این کشورها در حال شکل گیری است که متشکل شده است از حکومت های سرکوب گری مثل حکومت پوتین(جاسوس سابق ک.گ.ب) در روسیه حکومت ایران و حکومت های تمامیت خواه باقی مانده ی کمونیسم مانند حکومت کره ی شمالی و کوبا. یعنی همانگونه که در دوره ی جنگ سرد پایبندی حاکمان کشورهای بلوک شرق به ایدئولوژی مارکسیسم_لنینیسم این کشورها را علی رغم خواست ملت هایشان در یک اردوگاه گرد آورده بود امروز نیز این فرمانروایان با ادعای رنگ و رو رفته ی «مبارزه با توسعه طلبی غرب» تلاش در تشکیل بلوک قدرتی در برابر جهان آزاد را دارند که می توان آن را "بلوک سرکوب گر" نامید.
هیچ ناظر منصفی نمی تواند منکر نقائص فراوان موجود در نظام های لیبرال دموکراسی و همچنین توسعه طلبی های نظام سرمایه داری شود, چه مثلا در خود آمریکا هم اندیشمندان برجسته ای در گذشته و امروز وجود دارند که منتقد جدی سیاست های این کشور هستند(یک نمونه بارز نوام چامسکی) اما مقایسه ای اجمالی در وضعیت حقوق بشر ,میزان تمایل به نظامی گری , شرایط اقتصادی و دخالت در امور داخلی دیگر کشورها میان "بلوک سرمایه داری" و "بلوک سرکوب گر" می تواند عمق فاجعه در کشورهای سرکوب گر را نشان دهد.
در چنین شرایطی آنچه که باعث می شود مردم شبه جزیره ی کریمه برای نظامیان روسیه فرش قرمز پهن کنند[1] و پرچم روسیه را بالای ساختمان های دولتی منطقه ی خود به احتزاز درآورند تنها و تنها "ناسیونالیسم" است.
در شرایطی که ده ها مزیت برای پیوستن اوکراین به اتحادیه ی اروپا و دموکراتیزه شدن این کشور وجود دارد جز تعصب هیچ گونه توجیه عقلانی برای ایدئولوژی به نام ناسیونالیسم در هیچ جای دنیا نداریم. شاید تا پیش از وقایع اخیر در اوکراین کمتر کسی در دنیا میان "نژاد روس" و "نژاد اوکراینی" تفاوتی قائل بود.
پانویس:
[1] این در مورد همه ی مردم کریمه صدق نمی کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر