اصلاحات مرد. مرده باد فرصت طلبی.

فهرست "30+16" جریان موسوم به «اصلاح طلبی» حکم برگه فوت جریان سیاسی را دارد که از همان ابتدای شکل گیری اش در دوم خرداد 76 اصالتی نداشت و انتخاب «بد» بود و از سر ناچاری و آبشخورش تیغ نظارت استصوابی شورای نگهبان، و امروز که همان تیغ این جریان بی اصالت را گردن زده چه جای اعتراض است؟ این همه سال رد صلاحیت و بازی ندادن و به هیچ گرفتن سکولارها و ملی مذهبی ها و دیگر جریان های سیاسی را دیدن و دم بر نیاوردن و در غیاب بزرگان عرض اندام کردن و از توبره جامعه ی مدنی خوردن و همزمان سر در آخور حکومت سرکوبگر داشتن و اخلاق  و پرنسیب سیاسی را قربانی سیاست بازی کردن عاقبتش همین ننگ و خفتی است که امروز بدان گرفتار شده اند، نه به جمع محرمان نظام بارشان می دهند و نه جایی در میان مخالفان و منتقدان نظام دارند. هرچند که فرافکنی کنند و دم از پایگاه مردمی بزنند، هرچند که کماکان گروهی نام آن جنازه را برای سال ها یدک بکشند، اما همه می دانند (هرچند که انکار کنند) آس های فهرستشان نان فرصت طلبی و دریوزگی و فرومایگی خود را می خورند و اگر قدمی را کج بگذارند آن تیغ بر سر اینان نیز فرود خواهد آمد. آنان که اندک مایه ای داشتند یا در زندانند یا تبعید و یا خانه نشین و اغلب حیات سیاسیشان پایان یافته است هرچند که به لطف نسبت های خانوادگی و سنت گرایی آخوندی اجازه یافته باشند که به حیات طبیعی خود ادامه دهند. گنجی ها، تاج زاده ها، خاتمی ها، نبوی ها، حجاریان ها، مهاجرانی ها و امثالهم حکم جنازه های سیاسی را دارند. مگر دو گروه شان که به موقع فاصله گرفتند و به یکی از دو جریان «بااصالت» پیوستند. البته اصالت را دراینجا به معنای مثبت کلمه به کار نمی برم. بااصالت در اینجا یعنی واقعی و به این معنا امروز دو جریان بیشتر در کشور دارای اصالت نیستند: جریان سلطه گر که کشور را «فتح» کرده و دیوانه وار به جان منابع کشور افتاده و خواهان تداوم رانت ها و دزدی ها و ویژه خواری هاست و جریان تحت سلطه که در یک کلام می خواهد نفس بکشد، هرچند هنوز به «آگاهی طبقاتی» لازم نرسیده باشد و هرچند که اغلب بسیار خام و گاه بی اخلاق باشد. آن گروهی که به جریان نخست پیوسته (کواکبیان ها، عارف ها، مطهری ها و هاشمی که از همان ابتدا جزو طبقه غارتگر بود) امروز در این خیمه شب بازی انتخابات مشغول جاکشی رای برای نظام هستند. با آنکه خودشان هم می دانند که در بهترین شرایط نمی توانند حتی بیست درصد مجلس را با جاکش هایی همانند خودشان پر کنند باز هم مردم را به مشارکت ترغیب می کنند. چه می شود کرد که باید خود را به نافهمی بزنند که مامورند و ماجور! جالب است که تنها در فهرست شهر تهران که پیشینه ی تحریم هفتاد درصدی خیمه شب بازی را داشته، توانسته اند چند نفر از فرصت طلبان را جای دهند و نظام در باقی شهرستان ها که درصد مشارکتشان همیشه بالای پنجاه درصد بوده نیازی به همین اندک ظاهرسازی هم ندیده است. سرزنش نمی کنم مردمی را که امکانات یک کشور بسیج شده برای فریبشان. بگذار کرور کرور بروند و به قاتلان و جلادان خود رای دهند و از پیروزیشان احساس شعف کنند. آن روز که پی به دست هایی که از پشت صحنه عروسک گردان این مراسم خیمه شب بازی هستند بردند روز عذای جلادان و حرامیان است. تا آن روز برسد محکوم هستیم به درجا زدن و محکوم هستیم به سرکوب و خفقان و تحقیر، انتخاب بد و بد و بد و بد تا چاه ویل انتخاب بدترین. دری نجف آبادی «بد» را انتخاب کنیم که مصباح «بدتر» نیاید. هشت سال دیگر باید به مصباح یزدی «بد» رای دهیم تا کدام «بدتر» نیاید؟